🗡️ Blade Trilogy – Η αρχή των πάντων

🟢 Χωρίς Spoilers:

Υπάρχουν ταινίες που απλά παρακολουθείς, και ταινίες που σε σημαδεύουν για πάντα. Για μένα, αυτή η ταινία ήταν το Blade. Όχι μια τυχαία στιγμή του σινεμά, αλλά η πρώτη καθαρή κινηματογραφική μνήμη μου. Ναι, σίγουρα είχα δει παιδικά νωρίτερα, αλλά όταν σκέφτομαι την πρώτη ταινία που θυμάμαι να με καθηλώνει μπροστά στην οθόνη, η απάντηση είναι μία: Blade.

Και ήμουν παιδί. Ένα παιδί που δεν τρόμαξε καθόλου, παρότι βρισκόταν μπροστά σε αίμα, βρικόλακες, σκοτεινές γωνιές και σφαγές. Αντί να με φοβίσει, με μάγεψε. Εκεί, κάπως ανεξήγητα, γεννήθηκε η αγάπη μου για το gothic στοιχείο. Εκεί κατάλαβα ότι το σκοτάδι μπορεί να είναι όμορφο, ότι οι βρικόλακες δεν είναι μόνο τέρατα αλλά και πλάσματα γεμάτα μυστήριο.

Ο Wesley Snipes, ως Blade, υπήρξε για μένα μια φιγούρα σχεδόν υπνωτιστική. Με καθήλωσε με τον τρόπο που κινιόταν, με το βλέμμα του, με την απόλυτη cool παρουσία του. Δεν μπορώ να φανταστώ άλλον να ενσαρκώνει τον Blade. Αν δεν ήταν εκείνος, ίσως να μην είχα μαγευτεί τόσο.

Και όσο κι αν η τριλογία έχει αδυναμίες – εφέ που σήμερα δείχνουν παρωχημένα, αδύναμο σενάριο στο τρίτο μέρος – κάθε φορά που την ξαναβλέπω, νιώθω σαν να είναι η πρώτη φορά. Γιατί το συναίσθημα κερδίζει πάντα την τεχνική.

🔴 Spoiler Section

Blade (1998)

Η πρώτη ταινία είναι και η πιο καθοριστική. Η εναρκτήρια σκηνή με το club και το αίμα να πέφτει σαν βροχή είναι θρυλική. Από εκείνη τη στιγμή, ξέρεις ότι βλέπεις κάτι διαφορετικό: μια υπερηρωική ταινία που δεν φοβάται να είναι σκοτεινή και βίαιη.

Ο Deacon Frost είναι ένας villain που δεν βασίζεται μόνο στη δύναμη, αλλά και στην υπεροψία του. Θέλει να ξεπεράσει τα όρια των βρικολάκων, να φέρει έναν νέο κόσμο. Και απέναντί του ο Blade, ο άνθρωπος που στέκεται ανάμεσα στις δύο πλευρές, χωρίς να ανήκει πραγματικά σε καμία.

Αυτό που με μάγεψε ως παιδί δεν ήταν μόνο η δράση, αλλά η ατμόσφαιρα. Το Blade ήταν ο κόσμος που ήθελα να εξερευνήσω ξανά και ξανά.

Blade II (2002)

Με τον Guillermo del Toro, το δεύτερο μέρος είναι πιο horror, πιο σκοτεινό, πιο καλλιτεχνικό. Οι Reapers είναι πλάσματα σχεδιασμένα να προκαλούν τρόμο: στόματα που ανοίγουν σαν φρικιαστικά άνθη, μια σχεδόν βιολογική φρίκη που δίνει νέα διάσταση στον τρόμο των βρικολάκων.

Εδώ βλέπουμε τον Blade να συνεργάζεται με βρικόλακες, κάτι που φέρνει δυνατές συγκρούσεις χαρακτήρων αλλά και ένα ενδιαφέρον σχόλιο: μερικές φορές πρέπει να πολεμήσεις δίπλα σε αυτούς που μισείς, για έναν μεγαλύτερο σκοπό.

Τεχνικά, το δεύτερο είναι πιο ολοκληρωμένο από το πρώτο. Όμως για μένα, το πρώτο Blade κρατάει εκείνη τη μαγεία της πρώτης εμπειρίας που κανένα σίκουελ δεν μπορεί να ξεπεράσει.

Blade: Trinity (2004)

Η τρίτη ταινία είναι η πιο mainstream. Εισάγει τον Ryan Reynolds με το γνωστό του χιούμορ και τη Jessica Biel ως νέα σύμμαχο, και φέρνει στο προσκήνιο τον ίδιο τον Δράκουλα (Drake). Έχει εντυπωσιακές σκηνές δράσης και μια πιο «ποπ» αίσθηση, αλλά χάνει σε βάθος και ατμόσφαιρα.

Παρά τα ελαττώματα, εξακολουθεί να είναι κομμάτι της ιστορίας του Blade. Μπορεί να μην έχει το βάρος του πρώτου ή την αισθητική του δεύτερου, αλλά ολοκληρώνει την τριλογία και επιτρέπει στον Blade να φτάσει στο τέλος της διαδρομής του.

🎯 Συνοψίζοντας την Τριλογία

Η τριλογία Blade είναι ένα ταξίδι:

• από το cult, σκοτεινό ξεκίνημα του ’98,
• στο καλλιτεχνικό και πιο τρομακτικό όραμα του Del Toro το 2002,
• μέχρι το πιο εμπορικό και «χολιγουντιανό» κλείσιμο του 2004.

Έχει αδυναμίες, αλλά έχει κάτι που λείπει από πολλές σύγχρονες υπερηρωικές ταινίες: ψυχή. Το Blade δεν ήταν απλώς προάγγελος του MCU. Ήταν η απόδειξη ότι οι ιστορίες κόμικ μπορούν να σταθούν στον κινηματογράφο με στυλ, σκοτάδι και προσωπικότητα.

💭 Μια τελευταία σκέψη..