Πίστη – Penelope Douglas | Εκδόσεις Elxis • Διόπτρα : Σιωπές, όρια και ταμπού στη σκιά του Κολοράντο

🟢 Χωρίς Spoilers

Ξεκίνησα το βιβλίο στις 10:20 το βράδυ και το τελείωσα στις 7:30 το πρωί. Μιλάμε για 677 σελίδες που έφυγαν «νερό». Δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου· ήταν σαν να με είχε κλείσει μέσα στο ίδιο το σπίτι στο Κολοράντο, χωρίς καμία διέξοδο. Αυτή η εμπειρία, το να σε τραβάει ένα βιβλίο τόσο που να μην μπορείς να σταματήσεις, είναι πάντα μαγική αλλά και αποκαλυπτική. Γιατί σημαίνει ότι έχεις βρεθεί μέσα σε έναν κόσμο που είναι τόσο έντονος, που δεν σου επιτρέπει να επιστρέψεις στη δική σου πραγματικότητα πριν τον ζήσεις μέχρι τέλους.

Η πρώτη αίσθηση που μου έμεινε είναι ότι το Πιστή είναι σκοτεινό, γεμάτο έξαψη. Είναι από αυτά τα βιβλία που ακόμη κι αν έχουν πάρα πολλές σκηνές 🌶️🌶️🌶️, εμένα αυτό δεν με ενοχλεί· ίσα-ίσα, δεν είναι το κέντρο της ιστορίας. Γιατί η ιστορία, στην πραγματικότητα, είναι για το πώς μια κοπέλα βρίσκει τον εαυτό της μέσα από την απομόνωση, τους πειρασμούς και τις συγκρούσεις.

Η Penelope Douglas γράφει με έναν τρόπο που δεν με αφήνει ποτέ αδιάφορη. Τα βιβλία της είναι αδύνατο να τα παρατήσεις· έχουν ένταση, ωραίους διαλόγους που μοιάζουν φυσικοί και καθημερινοί, και περιγραφές που δεν κουράζουν. Σου δίνουν εικόνες, σου δίνουν ατμόσφαιρα, σε πάνε εκεί. Στο Πιστή ειδικά, η αίσθηση του Κολοράντο, με τις λίμνες, τα βουνά και τη σιωπή, με έκαναν να ζηλέψω. Ζήλεψα λίγο την αίσθηση της ελευθερίας μέσα στη φύση, αυτή τη γλυκόπικρη ισορροπία ανάμεσα στην ηρεμία και τον κίνδυνο. Και ταυτόχρονα, ένιωσα τον εγκλωβισμό: είναι άλλο πράγμα να θέλεις απομόνωση και άλλο να είσαι παγιδευμένος σε αυτήν. Προσωπικά, μάλλον θα άντεχα το πολύ μια εβδομάδα. Μετά θα με έπιανε πανικός.

⸻

🔴 Spoiler Alert – Από εδώ και κάτω περιλαμβάνονται αποκαλύψεις για την πλοκή

Οι χαρακτήρες είναι αυτοί που έδωσαν στο βιβλίο τη δύναμή του. Η Tiernan ξεκινά σαν κορίτσι που δεν ξέρει ποια είναι. Σιγά-σιγά, γίνεται γυναίκα που κάνει επιλογές. Όχι πάντα σωστές, όχι πάντα εύκολες, αλλά σίγουρα δικές της. Αυτό είναι το μεγάλο της κέρδος: ότι παύει να είναι αντικείμενο και γίνεται υποκείμενο της δικής της ζωής.

Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν ο Kaleb. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά πάντα καταλήγω να είμαι με τον πιο «προβληματικό» που όμως είναι και η πιο σωστή επιλογή. Ο Kaleb είναι σιωπηλός, γεμάτος δαίμονες, αλλά και αληθινός. Η σιωπή του, αντί να είναι κενό, είναι βάθος. Μερικές φορές η σιωπή μπορεί να πει πολύ περισσότερα από τα λόγια. Και όμως, κάποιες φορές τα λόγια είναι αναγκαία· και εδώ βλέπουμε ότι η έλλειψή τους φέρνει παρεξηγήσεις και φόβους. Αλλά αυτός ήταν ο χαρακτήρας που είχε μέσα του όσα ήθελε η Tiernan, κι ας φοβόταν να τα παραδεχτεί.

Ο Jake ήταν η φιγούρα της εξουσίας. Ο πατρικός ρόλος που της έλειψε, αλλά και ο άνθρωπος που έπαιζε επικίνδυνα με τα όρια της. Ο Noah, από την άλλη, ήταν η ασφάλεια. Εκείνος που θα ήθελες πάντα δίπλα σου σαν φίλο, σαν στήριγμα. Αλλά όχι αυτός που θα σε σπρώξει να ανακαλύψεις τον εαυτό σου στα άκρα. Και έτσι, ενώ τον αγαπάς για την ηρεμία που φέρνει, καταλαβαίνεις ότι η ιστορία δεν μπορεί να καταλήξει σε αυτόν.

Μου άρεσε που μέσα στο βιβλίο είδαμε τρεις διαφορετικές αντρικές φιγούρες: τον πατρικό, τον ασφαλή, και τον άγριο-φοβιστικό αλλά αληθινό. Σαν να ήταν τρεις διαφορετικές πλευρές της ίδιας αναζήτησης. Όλοι, όμως, ήταν τοξικοί με τον δικό τους τρόπο. Αλλά πραγματικά, ποιος άνθρωπος δεν είναι; Αυτό είναι που κάνει το βιβλίο πιο ρεαλιστικό: δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο. Όλα τα πρόσωπα έχουν και υγιή και τοξικά στοιχεία. Και η εξουσία, ο κίνδυνος, η επιθυμία, αλλάζουν συνεχώς πλευρά.

Εδώ ανοίγει και η μεγάλη συζήτηση: τα taboo. Οι σχέσεις με μεγαλύτερους, οι δυναμικές εξουσίας, οι στιγμές που η συναίνεση είναι ξεκάθαρη και οι στιγμές που είναι πιο θολή. Η Douglas δεν φοβάται να τα δείξει όλα αυτά κατάματα. Δεν τα ωραιοποιεί, δεν τα «γλυκαίνει»· τα αφήνει να είναι αυτό που είναι. Και αυτό είναι σημαντικό. Γιατί μπορεί να μην συμφωνείς με τις επιλογές των χαρακτήρων, αλλά το βιβλίο σου δίνει το δικαίωμα να συζητήσεις.

Για μένα, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: όταν μια γυναίκα αποφασίζει συνειδητά να πειραματιστεί, να ανακαλύψει τον εαυτό της, αυτό είναι σωστό. Δεν πρέπει να κρίνεται, αρκεί η επιλογή να είναι δική της και όλες οι πλευρές να συμφωνούν. Ό,τι δεν είναι παράνομο, ό,τι δεν είναι χωρίς συναίνεση, είναι χώρος για ελευθερία.

Και ναι, τέτοιες σχέσεις μπορεί να υπάρχουν και στην πραγματική ζωή. Δεν με ξάφνιασε το βιβλίο σε αυτό το επίπεδο. Με ξάφνιασε, όμως, στον τρόπο που άνοιξε τόσα πολλά θέματα για κουβέντα. Αυτό είναι το κέρδος: ότι δεν διαβάζεις απλά για να περάσεις την ώρα, αλλά έχεις κάτι να σκεφτείς μετά.

⸻

🎯 Συνολικά…

Το Πιστή είναι ένα βιβλίο που σε ρουφάει στον κόσμο του και δεν σε αφήνει να κοιμηθείς. Μπορεί να το πάρεις σαν απλό dark romance με taboo, μπορεί όμως να το δεις και σαν αφορμή για σοβαρές συζητήσεις γύρω από τα όρια, τη συναίνεση, την αυτογνωσία.

🕊️ Μια τελευταία σκέψη

Όταν το έκλεισα στις 7:30 το πρωί, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν: «Μερικά βιβλία δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς, γιατί δεν θέλουν να σε αφήσουν. Θέλουν να σε αλλάξουν».

Για μένα, το Πιστή είναι ακριβώς αυτό: όχι απλώς μια ιστορία πάθους, αλλά μια υπενθύμιση ότι η ελευθερία βρίσκεται πάντα έξω από τα καλούπια. Ότι η ανακάλυψη του εαυτού σου περνάει μέσα από πειραματισμούς, από λάθη, από συνειδητές επιλογές. Και ότι η φύση, η απομόνωση, η σιωπή, είναι μερικές φορές τα πιο δυνατά σκηνικά για να βγουν στην επιφάνεια όλα όσα κρύβεις μέσα σου.

💬 Πες μου τη γνώμη σου

📌 Εσείς θα τολμούσατε να ζήσετε σε τέτοια απομόνωση;

Πώς βλέπετε τα taboo στη λογοτεχνία: σαν σοκ ή σαν αφορμή για διάλογο;

Και τελικά… ποια ήταν η τελευταία φορά που ένα βιβλίο σας κράτησε ξύπνιους όλη τη νύχτα;