Indigo — Clemens J. Setz |Εκδόσεις Gutenberg: Όταν η ανθρώπινη παρουσία γίνεται ασθένεια.

🟢 Χωρίς Spoilers

Δεν θα το κρύψω: το Indigo με κούρασε.

Είναι ένα βιβλίο που διάβασα με διαλείμματα, με στιγμές που το άφηνα και το ξανάπιανα.

Όχι επειδή δεν μου άρεσε, αλλά γιατί ένιωθα ότι απαιτεί απόλυτη παρουσία — ότι δεν μπορούσα να διαβάσω ούτε μισή σελίδα αφηρημένα.

Από την αρχή, η ατμόσφαιρά του με τύλιξε σαν ομίχλη:

το οικοτροφείο, οι άδειοι διάδρομοι, τα παιδιά που δεν μπορείς να πλησιάσεις χωρίς να ζαλιστείς, ο αέρας που πάλλεται σαν να έχει μνήμη.

Ο Setz περιγράφει τον κόσμο σαν να έχει χάσει τη θερμοκρασία του.

Και κάπου εκεί ένιωσα κι εγώ να “κολλάω” — όχι συναισθηματικά, αλλά σωματικά, σαν να διαβάζω μέσα από τζάμι.

Καταλαβαίνεις την πρόθεσή του από νωρίς:

μιλά για την απομόνωση, για τη δυσκολία της επαφής, για την κοινωνία που δεν ξέρει να αγκαλιάζει ό,τι δεν καταλαβαίνει.

Το “σύνδρομο Indigo” δεν είναι ασθένεια· είναι μεταφορά για τη διαφορετικότητα, για εκείνη την ευαισθησία που ο κόσμος δεν αντέχει.

Τα παιδιά αρρωσταίνουν τους άλλους — όπως και κάθε τι που ξεβολεύει, κάθε ύπαρξη που θυμίζει ότι είμαστε όλοι εύθραυστοι.

Κάθε σελίδα μοιάζει με πείραμα πάνω στην ενσυναίσθηση:

πόση επαφή αντέχεις πριν πονέσεις;

πόση απόσταση χρειάζεται για να μην καταστραφείς;

Ο Ζετς προσπαθεί να πλησιάσει τα παιδιά και ταυτόχρονα να τα προστατεύσει· είναι υπερευαίσθητος, σχεδόν οριακός.

Κι αυτό τον καθιστά ύποπτο — γιατί η κοινωνία φοβάται όσους νιώθουν υπερβολικά.

Υπάρχουν σκηνές που σε διαλύουν:

ένα παιδί που εξαφανίζεται για δευτερόλεπτα, ένα βλέμμα που μένει μετέωρο, μια ανάμνηση που σβήνει σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Και μέσα από όλα αυτά, ο Setz ψιθυρίζει την πιο πικρή αλήθεια:

ότι μερικές φορές η ανθρώπινη παρουσία είναι πιο επικίνδυνη απ’ την απουσία.

⸻

🔴 Spoiler Alert – Από εδώ και κάτω περιλαμβάνονται αποκαλύψεις για την πλοκή

Οι «μετατοπίσεις» των παιδιών Indigo είναι ίσως η πιο δυνατή εικόνα του βιβλίου.
Παιδιά που ξαφνικά λείπουν· που κανείς δεν ξέρει πού πήγαν· που επιστρέφουν, ή δεν επιστρέφουν ποτέ.
Οι δάσκαλοι σωπαίνουν, οι φάκελοι εξαφανίζονται, και ο Ζετς αρχίζει να γράφει μυστικά όσα βλέπει.

Εκεί, ανάμεσα στις εξαφανίσεις, βρίσκεται και η καρδιά του βιβλίου:
η ανάγκη να καταγράψεις το ανεξήγητο, να το φυλάξεις έστω κι αν δεν μπορείς να το αποδείξεις.
Οι “μετατοπίσεις” δεν είναι απλώς μυστήριο — είναι η ίδια η διαδικασία με την οποία η κοινωνία “εξαφανίζει” ό,τι την ενοχλεί.
Όπως τα παιδιά Indigo που απομονώνονται για “το καλό των άλλων”, έτσι κι ο Ζετς γίνεται σταδιακά ανεπιθύμητος.
Η ενσυναίσθησή του παρουσιάζεται σαν τρέλα· η καλοσύνη του μετατρέπεται σε απειλή.

Χρόνια μετά, όταν ο Ρόμπερτ Τάτζελ μεγαλώνει, προσπαθεί να καταλάβει τι απέγινε ο δάσκαλός του — ο άνθρωπος που, ίσως για πρώτη φορά, τον κοίταξε χωρίς φόβο.
Μαθαίνει ότι ο Ζετς κατηγορήθηκε για τη δολοφονία ενός άντρα που κακοποιούσε ζώα, και ότι αθωώθηκε.
Η αναζήτησή του όμως δεν του δίνει λύσεις· μόνο περισσότερη σιωπή.

Το τέλος δεν προσφέρει κάθαρση.
Ο Ρόμπερτ ζει, αλλά μοιάζει παγωμένος· κουβαλά μέσα του εκείνη τη “μετατόπιση” που δεν γιατρεύεται.
Και ίσως ο Setz να θέλει να μας πει πως όλοι είμαστε λίγο Indigo —
όλοι μεταφέρουμε κάτι μέσα μας που οι άλλοι δεν αντέχουν να πλησιάσουν.

Καθώς προχωρούσα, ένιωθα να κουράζομαι — αλλά όχι μόνο νοητικά.
Ήταν μια σωματική κούραση, σαν να απορροφούσα τη δυσφορία των ηρώων.
Υπάρχουν σελίδες που μοιάζουν με πραγματικές επιστημονικές αναφορές, άλλες που μοιάζουν με όνειρο, άλλες με παραισθήσεις.
Η αφήγηση σπάει, διασπάται, και αναγκάζεσαι να τη συναρμολογήσεις μόνος σου.

Αυτό που στην αρχή νόμιζα για αδυναμία, τελικά κατάλαβα πως είναι επιλογή:
ο Setz δεν θέλει να προσφέρει μια γραμμική ιστορία· θέλει να σε κάνει να νιώσεις τη σύγχυση της αποξένωσης.
Το κείμενο “αρρωσταίνει” μαζί με τους ήρωές του — και, αν το αντέξεις, αυτό το κάνει εξαιρετικό.

Πίσω από το ψυχρό ύφος του, το Indigo είναι βαθιά συναισθηματικό.
Η κάθε περιγραφή του κρύβει έναν συμβολισμό:
το οικοτροφείο ως μικρογραφία μιας κοινωνίας που φυλακίζει,
οι πονοκέφαλοι ως αδυναμία συνύπαρξης,
η απομόνωση ως αμυντικός μηχανισμός απέναντι στην ενσυναίσθηση.

Διαβάζοντάς το, ένιωθα πως περιγράφει τον κόσμο μας:
την εποχή της τεχνολογίας, της υπερπληροφόρησης, της μοναξιάς.
Την εποχή όπου όλοι μιλάμε, αλλά κανείς δεν ακούει· όπου πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον και πονάμε, οπότε ξαναγυρίζουμε στη σιωπή μας.

⸻

🎯 Συνολικά…

Το Indigo είναι ένα δύσκολο, απαιτητικό, μα βαθιά αληθινό βιβλίο.
Ναι, κουράζει. Ναι, χάνεται στις λεπτομέρειες και στους παραλληλισμούς του.
Αλλά αυτή η υπερβολή του είναι μέρος της ουσίας του:
ο Setz γράφει ένα μυθιστόρημα που μοιάζει με τη σύγχρονη ζωή — υπερφορτωμένη, αποσπασματική, χωρίς καθαρό τέλος.

Είναι ένα έργο για τη διαφορετικότητα, την ευαισθησία, την υπερφόρτωση του νου και της ψυχής.
Και κυρίως, για τον φόβο της επαφής — εκείνη την αόρατη δύναμη που σε κάνει να απομακρύνεσαι από ό,τι αγαπάς, γιατί η εγγύτητα πονάει.

🕊️ Μια τελευταία σκέψη

Όταν το τελείωσα, ένιωσα άδειο. Όχι από απογοήτευση, αλλά από εξάντληση.
Το Indigo δεν σε συγκινεί — σε απογυμνώνει.
Σε αφήνει να δεις πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα στο “θέλω να πλησιάσω” και στο “δεν αντέχω να το κάνω”.

Δεν ξέρω αν θα το ξαναδιάβαζα, αλλά σίγουρα θα το κουβαλάω.
Γιατί, μέσα στην ψυχρότητά του, βρήκα κάτι που με έκανε να σκεφτώ τη δική μου σχέση με τους άλλους:
πόσο εύκολα κλείνομαι, πόσο δύσκολα αφήνω τους άλλους να με αγγίξουν.

Και ίσως αυτό να είναι και το πιο τίμιο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα βιβλίο —
να σε κουράσει, να σε δοκιμάσει, αλλά στο τέλος να σου δείξει κάτι αληθινό για σένα.

💬 Πες μου τη γνώμη σου

📌 📖 Εσύ διάβασες το Indigo;

Σε κέρδισε ή σε εξάντλησε;
Πιστεύεις πως το “σύνδρομο” είναι μια αλληγορία για τη διαφορετικότητα ή για την ψυχρότητα της εποχής μας;
Και τελικά — μπορεί η επαφή να είναι ίαση ή είναι κι αυτή μια μορφή ασθένειας;