Τα άπειρα πεπρωμένα μας-Laura Steven | Εκδόσεις Ψυχογιός

Υπάρχουν βιβλία που δεν διαβάζονται απλώς· τα ζεις. Από την πρώτη σελίδα ένιωσα ότι κρατώ στα χέρια μου κάτι τρυφερό και παράξενα οικείο. Η Laura Steven δεν αρκείται να αφηγηθεί έναν έρωτα που «αντέχει στον χρόνο»· τον μεταμορφώνει σε κάτι βαθύτερο, σχεδόν φιλοσοφικό.

Η μετενσάρκωση δεν παρουσιάζεται σαν μαγικό εύρημα, αλλά σαν μεταφορά για τη δεύτερη ευκαιρία — τη δεύτερη, την τρίτη, την εκατοστή φορά που μπορεί να δοκιμάσει η αγάπη να επιβιώσει. Κάθε νέα ζωή είναι μια δοκιμή: αν τα συναισθήματα μπορούν να ανθίσουν σε οποιοδήποτε σώμα, φύλο ή εποχή.

Η συγγραφέας παίζει με τη ροή του χρόνου, αλλά το κάνει με ευαισθησία· δεν κυνηγά το φαντασμαγορικό, αλλά το ουσιαστικό. Κι αυτό κάνει τη γραφή της γλυκιά, ανθρώπινη και ειλικρινή.

🟢 Χωρίς Spoilers

Το Τα άπειρα πεπρωμένα μας είναι ένα βιβλίο που θα μπορούσε εύκολα να πέσει στην παγίδα της επανάληψης — όμως δεν το κάνει. Κάθε ζωή, κάθε ενσάρκωση, προσφέρει μια νέα ματιά στο ίδιο συναίσθημα. Η ιστορία δεν εξαντλείται στο ρομάντζο· αγγίζει την έννοια της ταυτότητας, της πίστης, της διαφορετικότητας και της αποδοχής.

Η Έβελιν και ο Άρτσερ δεν είναι ένα «κλασικό» ζευγάρι. Είναι δυο ψυχές που αλλάζουν μορφή, γίνονται άντρας ή γυναίκα, λευκοί ή μαύροι, ευγενείς ή φτωχοί, ετεροφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι. Κι όμως, ο πυρήνας τους —η αγάπη, η εμπιστοσύνη, η ανάγκη να προστατεύσουν ο ένας τον άλλο— μένει ίδιος.

Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι η ισότητα των συναισθημάτων. Η συγγραφέας δεν «εξηγεί» ούτε «δικαιολογεί» τη ρευστότητα των φύλων τους. Απλώς υπάρχει — φυσικά, όπως θα έπρεπε να είναι. Και μέσα από αυτή τη φυσικότητα περνά ένα από τα πιο όμορφα μηνύματα που έχω διαβάσει:

«Η αγάπη δεν έχει φύλο· έχει ψυχή.»

Η αφήγηση κινείται με εναλλαγές χρόνου και οπτικής, κάτι που μπορεί σε κάποιους να φανεί γρήγορο, αλλά προσωπικά με κράτησε. Οι ζωές περνούν, οι εποχές αλλάζουν, αλλά το συναίσθημα παραμένει — κι αυτό δημιουργεί ένα όμορφο, λυρικό χάος.

Η γραφή της Steven έχει μια κινηματογραφική αίσθηση. Δεν χρειάζεται πολλές περιγραφές· ένα βλέμμα, μια φράση, μια επανάληψη λέξης αρκούν για να φέρουν εικόνα και συγκίνηση.

⸻

🔴 Spoiler Alert – Από εδώ και κάτω περιλαμβάνονται αποκαλύψεις για την πλοκή

Το Τα άπειρα πεπρωμένα μας χτίζει την ιστορία του γύρω από την ιδέα ότι ο έρωτας μπορεί να επαναλαμβάνεται μέσα στους αιώνες· όμως η αλήθεια που αποκαλύπτεται στο τέλος είναι πολύ πιο σκοτεινή — και, ταυτόχρονα, πολύ πιο συγκινητική.

Η Έβελιν δεν είναι το θύμα μιας κατάρας, αλλά η δημιουργός της.
Είναι ο διάβολος, η πηγή του αέναου κύκλου που κρατά τις ψυχές τους παγιδευμένες ξανά και ξανά σε νέες ζωές, νέες μορφές, νέα σώματα.
Κι εκείνος, ο Άρτσερ, είναι ο μόνος που θυμάται.
Σε κάθε ενσάρκωση, γνωρίζει ποια είναι· τη βρίσκει, την αγαπά, την προστατεύει — ενώ γνωρίζει πως στο τέλος πρέπει να τη σκοτώσει.

Όμως η σχέση τους δεν είναι ιστορία εκδίκησης· είναι μια ιστορία απόλυτης εμπιστοσύνης.
Ο Άρτσερ δεν της αποκαλύπτει ποτέ την αλήθεια, όχι επειδή τη φοβάται, αλλά γιατί πιστεύει πως έτσι τη σώζει — από τον εαυτό της, από ό,τι ήταν κάποτε, από το σκοτάδι που κουβαλά μέσα της.
Η Έβελιν δεν θυμάται τίποτα· μόνο ότι έλκεται από αυτόν χωρίς λογική, σαν κάτι βαθιά γνώριμο που την ξεπερνά.

Κι όσο εκείνος παλεύει ανάμεσα στο καθήκον και στην αγάπη, εκείνη μαθαίνει να τον εμπιστεύεται ολοκληρωτικά.
Η συγγραφέας στήνει έτσι μια τραγική συμμετρία: εκείνος θυμάται και ξέρει πως πρέπει να την αφανίσει· εκείνη αγνοεί τα πάντα, μα του παραδίνεται.

Όταν φτάνουμε στη στιγμή της αλήθειας, η ένταση κορυφώνεται — όχι με βία, αλλά με συνειδητή θυσία.
Για να σωθεί η ανθρωπότητα, πρέπει να σπάσουν τον κύκλο που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Και ο μόνος τρόπος να το κάνουν είναι να απαρνηθούν το πιο δυνατό τους στοιχείο: την αγάπη τους.

Το τέλος είναι σπαρακτικό και γαλήνιο ταυτόχρονα.
Χωρίς εκείνη την αγάπη, ο κόσμος σώζεται· η ισορροπία επανέρχεται.
Αλλά κάτι βαθιά μέσα τους αρνείται να χαθεί.
Σε μια σκηνή σχεδόν ποιητική, ξανασυναντιούνται — δυο ξένοι σε μια νέα ζωή, που όμως αναγνωρίζονται χωρίς να γνωρίζονται.
Μια ματιά, ένα χαμόγελο, και η αίσθηση πως κάτι λείπει και κάτι μόλις βρέθηκε.

Κι εκεί τελειώνει. Απότομα.
Όχι γιατί δεν υπήρχε τίποτα άλλο να ειπωθεί, αλλά γιατί η συγγραφέας επιλέγει να αφήσει την ελπίδα μετέωρη.
Δεν μαθαίνουμε αν θα ξαναθυμηθούν, αν θα αγαπηθούν ξανά, αν ο κύκλος τους θα ξεκινήσει ή θα κλείσει οριστικά.
Μένουμε μόνο με το αίσθημα πως ο κόσμος σώθηκε, αλλά η αγάπη —όπως πάντα— αρνήθηκε να πεθάνει εντελώς.

Κι εκεί, ανάμεσα στη σωτηρία και στην απώλεια, νιώθεις πως αυτή η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ στ’ αλήθεια.
Ίσως αυτό να ήταν το πραγματικό της μήνυμα:
ότι ακόμη κι όταν το σύμπαν απαιτεί τη θυσία της αγάπης, εκείνη θα βρίσκει πάντα τρόπο να επιστρέφει.

Κι όμως, εμένα το τέλος με χάλασε — όχι γιατί δεν ήταν όμορφο, αλλά γιατί ένιωσα ότι τελείωσε πολύ απότομα.
Ήθελα να μάθω τι συνέβη μετά, αν θυμήθηκαν, αν κατάφεραν να ξαναβρεθούν στ’ αλήθεια.
Μου έλειψε εκείνο το τελευταίο, μικρό κομμάτι που θα έκλεινε τον κύκλο ολοκληρωμένα, όπως άξιζε σε μια ιστορία που ξεκίνησε με τόση ένταση.
Ίσως, όμως, αυτή η ατελείωτη σιωπή να ήταν και το πιο σωστό τέλος· γιατί καμιά μεγάλη αγάπη δεν τελειώνει “σωστά” — απλώς μένει να πλανάται κάπου, ανάμεσα σε όσα ειπώθηκαν και σε όσα δεν πρόλαβαν να ειπωθούν.

⸻

🎯 Συνολικά…

Η Laura Steven καταφέρνει να πλέξει ένα βιβλίο που μιλά ταυτόχρονα για τον χρόνο, την ταυτότητα, την πίστη και την αγάπη, χωρίς ποτέ να γίνει βαρύ ή επιτηδευμένο. Είναι μια ιστορία που μπορεί να διαβαστεί με την καρδιά, όχι με το μυαλό· να τη νιώσεις περισσότερο παρά να την αναλύσεις.

Αν κάποιος αγαπά τα βιβλία με ρομαντισμό, φαντασία και φιλοσοφικό υπόβαθρο, αυτό είναι από εκείνα που θα του μείνουν. Δεν είναι απλώς μια ερωτική ιστορία· είναι μια υπενθύμιση ότι ο κόσμος είναι γεμάτος δεύτερες ευκαιρίες — και ότι ίσως, κάπου, κάποτε, η ψυχή που αγαπήσαμε μας περιμένει ξανά.

🤍 Μια τελευταία σκέψη…

Κλείνοντας το βιβλίο, ένιωσα ότι είχα ταξιδέψει. Όχι μόνο μέσα στις εποχές και τις ζωές των ηρώων, αλλά μέσα στη δική μου πίστη για την αγάπη. Πόνεσα, συγκινήθηκα, χαμογέλασα.

Κι έμεινα με εκείνη τη γλυκόπικρη ελπίδα: ότι ίσως τίποτα δεν τελειώνει στ’ αλήθεια· ότι όλα όσα αξίζουν επιστρέφουν.

Η Laura Steven γράφει με την καρδιά μιας ρομαντικής ψυχής και το μυαλό μιας γυναίκας που ξέρει πως η αγάπη δεν χρειάζεται εξηγήσεις — μόνο χώρο να υπάρξει.

💬 Πες μου τη γνώμη σου

📌 Εσύ πιστεύεις στη μετενσάρκωση;

Αν μπορούσες να ξαναζήσεις, ποιον άνθρωπο θα ήθελες να ξαναβρείς; Και, τελικά — πιστεύεις πως η αγάπη μπορεί όντως να νικήσει τον χρόνο;