🧟‍♂️ Frankenstein (2025) – Όταν η γοτθική αισθητική συναντά τον ανθρώπινο πόνο

🟢 Χωρίς Spoilers:

Αν πρέπει να διαλέξω ένα στοιχείο που με καθήλωσε, είναι η αισθητική της ταινίας.
Η ατμόσφαιρα του del Toro είναι σχεδόν ζωντανή. Την αισθάνεσαι να σε αγγίζει, να σε τραβάει μέσα της, να σου αφήνει μια κρύα ανάσα στον σβέρκο.
Ο κόσμος που έχει χτίσει είναι σκοτεινός αλλά όμορφος, απειλητικός αλλά τρυφερός. Είναι αυτό το χαρακτηριστικό του που κάνει μια ταινία να μοιάζει περισσότερο με πίνακα παρά με απλή αφήγηση.

Το πλάσμα, από την άλλη, είναι για μένα η καρδιά της ταινίας.
Το είδα σαν ένα παιδί-θύμα, ένα πλάσμα που δεν έφταιξε ποτέ για την ύπαρξή του, αλλά τιμωρήθηκε γι’ αυτήν.
Η παιδική αθωότητα που κουβαλά μέσα στην τεράστια, άβολη μορφή του είναι συγκλονιστική. Δεν το φοβήθηκα. Το λυπήθηκα. Το ένιωσα. Ήθελα να το προστατεύσω. Να του πω ότι δεν φταίει το ίδιο για τον κόσμο που το πληγώνει.

Και αυτή η ανάγκη για προστασία είναι για μένα η απόδειξη του πόσο ανθρώπινο είναι.

Ο Victor, αντίθετα, ήταν η πηγή της οργής μου σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Η ναρκισσιστική του συμπεριφορά, η εμμονή του με το μεγαλείο, η αδιαφορία του την κρίσιμη στιγμή, με έκαναν να βλέπω τον πραγματικό “τέρα” όχι στο πλάσμα — αλλά στον δημιουργό.

Πόσες φορές οι άνθρωποι επιλέγουν τη φυγή;
Πόσες φορές αντί να μείνουν, να στηρίξουν, να παλέψουν, απλώς εξαφανίζονται αφήνοντας πίσω τραύματα;

Η ταινία ανοίγει αυτό το θέμα με τρόπο άμεσο, καθαρό, χωρίς εξωραϊσμούς.

Ο ρυθμός με ικανοποίησε απόλυτα.
Δεν ήταν ούτε αργός ούτε επιθετικός.
Ήταν ένας ρυθμός που επέτρεπε στη σχέση πλάσματος–δημιουργού να αναπνέει, να βαθύνει, να φαίνεται.

Και όσο περνά η ώρα, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο:
το τέρας δεν είναι αυτό που νομίζουμε.

🔴 Spoiler Section

📌 Ακολουθούν αποκαλύψεις για την πλοκή. Αν δεν την έχεις δει, ίσως θελήσεις να σταματήσεις εδώ.

Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή στην ταινία που με σημάδεψε βαθιά.
Η σκηνή στο τέλος, όπου το πλάσμα στέκεται απέναντι από τον άνθρωπο που τον δημιούργησε και λέει:

«Ωραία, άκουσες την ιστορία του… άκου τώρα και τη δική μου.»

Εκείνη η στιγμή ήταν για μένα μια από τις πιο δυνατές και πιο ανθρώπινες ολόκληρης της ταινίας.

Σε αυτά τα λίγα λόγια κρύβεται όλη η τραγωδία του:
η λαχτάρα του να ακουστεί, να υπάρξει για λίγο στο κέντρο κάποιου άλλου, να μην είναι μια σκιά, ένα λάθος ή μια αποτυχία.

Είναι η φωνή όλων όσων κάποτε ένιωσαν ότι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τους ακούσει.
Που η ιστορία τους δεν είχε ποτέ χώρο στο τραπέζι.
Που κανείς δεν ρώτησε “εσύ πώς νιώθεις;”.

Εκεί, στο βλέμμα του πλάσματος, είδα μια απέραντη μοναξιά.
Μια μοναξιά που δεν φεύγει επειδή την αναγνωρίζεις.
Μια μοναξιά που κουβαλάς παρότι δεν φταις.

Κι όταν φτάνει το τέλος — ένα τέλος που ο del Toro διαχειρίζεται με σιωπή, όχι με κραυγές — καταλαβαίνεις ότι το πλάσμα καταλήγει πάλι μόνο.
Και αυτή η μοναξιά ήταν για μένα το πιο πονεμένο σημείο όλης της ιστορίας.

Όχι ο θάνατος.
Όχι η απώλεια.
Όχι η βία.

Αλλά το γεγονός ότι δεν αγαπήθηκε ποτέ.

Ο Victor, στο spoiler section της δικής μου καρδιάς, είναι η προσωποποίηση πολλών πραγματικών ανθρώπων. Των ανθρώπων που φεύγουν. Που δεν αναλαμβάνουν ευθύνη. Που εγκαταλείπουν όταν ο άλλος τους χρειάζεται.

Το πλάσμα δεν γεννήθηκε τέρας.
Το έκαναν η εγκατάλειψη και η απόρριψη.

Και αυτό πονά.

🎯 Το Frankenstein του del Toro δεν είναι μια ταινία για ένα τέρας. Είναι μια ταινία για έναν άνθρωπο που δεν αγαπήθηκε. Για έναν άνθρωπο που γεννήθηκε μέσα από τον εγωισμό κάποιου άλλου και έζησε όλη του τη ζωή προσπαθώντας να καταλάβει γιατί δεν άξιζε μια αγκαλιά.

💭 Μια τελευταία σκέψη..