Η Καλή Τρομοκράτισσα – Doris Lessing | εκδόσεις Διόπτρα

Η Η καλή τρομοκράτισσα δεν σου απλώνεται εύκολα. Δεν σε “πιάνει από το χέρι” για να σου εξηγήσει τι είναι σωστό και τι λάθος. Σε αφήνει μόνο σου με τις σκέψεις, τις αντιφάσεις και την αμηχανία σου. Είναι από εκείνα τα βιβλία που δεν τα διαβάζεις παθητικά — σε υποχρεώνουν να πάρεις θέση, ακόμα κι αν αυτή η θέση είναι θυμός, σύγχυση ή απόσταση.

🟢 Χωρίς Spoilers

Όταν έπιασα αυτό το βιβλίο στα χέρια μου, περίμενα κάτι διαφορετικό. Δεν ξέρω ακριβώς τι — αλλά σίγουρα όχι αυτό. Σε κάποια σημεία ένιωσα να χάνομαι, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που πιστεύω πως θα μπορούσε να είναι μικρότερο σε έκταση.

Όμως το κυρίαρχο συναίσθημα που μου άφησε δεν ήταν η σύγχυση. Ήταν ο θυμός.

Θυμός γιατί ενώ υπάρχουν τόσοι ουσιαστικοί τρόποι να προσπαθήσεις να αλλάξεις τον κόσμο, εδώ βλέπεις ανθρώπους που επιλέγουν να είναι βάρος. Να κλέβουν. Να παρασιτούν. Και να βαφτίζουν αυτή τη στάση “επανάσταση”.

Οι περισσότεροι θέλουμε έναν όμορφο και δίκαιο κόσμο. Αλλά πολλές φορές κάποιες σκέψεις και πράξεις έχουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Και αυτό είναι που πονάει περισσότερο σε αυτό το βιβλίο.

Η Άλις δεν είναι ένας εύκολος χαρακτήρας. Δεν μπορείς να τη μισήσεις, αλλά ούτε και να την εμπιστευτείς πλήρως. Είναι παγιδευμένη ανάμεσα στη φροντίδα και στη συνενοχή. Και αυτό την κάνει τρομακτικά ανθρώπινη.

⸻

🔴 Spoiler Alert – Από εδώ και κάτω περιλαμβάνονται αποκαλύψεις για την πλοκή

Από ένα σημείο και μετά, η ιστορία παύει να έχει οποιαδήποτε αφέλεια. Η ομάδα δεν μοιάζει πια απλώς με μια παρέα μπερδεμένων ιδεολόγων, αλλά με ανθρώπους που κρύβονται πίσω από τις θεωρίες τους για να αποφύγουν την ευθύνη της ζωής.

Η Άλις σταδιακά μετατρέπεται σε κάτι πιο σκοτεινό απ’ όσο δείχνει στην αρχή. Ενώ παρουσιάζεται ως η “φροντίστρια” της ομάδας, στην ουσία γίνεται το άτομο που επιτρέπει σε όλα να συνεχίζονται. Με τη σιωπή της. Με την ανοχή της. Με την ανάγκη της να ανήκει.

Όταν η ομάδα περνά πλέον ξεκάθαρα στην τρομοκρατική πράξη, γίνεται φανερό ότι κανένας τους δεν είναι πραγματικά έτοιμος για τις συνέπειες. Μιλούν διαρκώς για επανάσταση, αλλά στην πράξη λειτουργούν μέσα από θυμό, φόβο και προσωπικά αδιέξοδα.

Δεν υπάρχει καμία λύτρωση.

Καμία κάθαρση.

Μόνο διάλυση.

Αυτό που μένει είναι ένα βάρος που δεν εξαγνίζει κανέναν. Αντί να αλλάξουν τον κόσμο, καταφέρνουν μόνο να τον κάνουν πιο σκοτεινό. Αντί να πολεμήσουν την αδικία, την αναπαράγουν.

Η Άλις δεν “τιμωρείται” θεαματικά. Τιμωρείται υπαρξιακά. Με την επίγνωση ότι όλα όσα προστάτεψε κατέρρευσαν — και μαζί τους κατέρρευσε και η αυταπάτη πως βρισκόταν στη σωστή πλευρά.

⸻

🎯 Συνολικά…

Ένα βιβλίο που δεν χαρίζεται σε κανέναν — ούτε στους ήρωές του, ούτε στον αναγνώστη.

Δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, δεν σε καθησυχάζει, δεν σε αφήνει να νιώσεις άνετα με όσα διαβάζεις. Σε φέρνει διαρκώς αντιμέτωπη με τις αντιφάσεις της ιδεολογίας, με τη σύγχυση των ανθρώπων, με το πώς οι καλές προθέσεις μπορούν να οδηγήσουν σε ολέθρια αποτελέσματα. Είναι ένα βιβλίο που σε ταρακουνά περισσότερο συναισθηματικά παρά αφηγηματικά — και αυτό το κάνει ακόμη πιο δύσκολο.

🤍 Μια τελευταία σκέψη…

Η «Καλή Τρομοκράτισσα» δεν είναι ένα βιβλίο που διάβασα για να περάσω όμορφα. Είναι ένα βιβλίο που με ανάγκασε να θυμώσω, να αμφισβητήσω και να σκεφτώ τι σημαίνει πραγματικά “αγώνας”.

Δεν είναι για όλους. Αλλά είναι ένα βιβλίο που σε υποχρεώνει να πάρεις θέση. Και αυτό, όσο δύσκολο κι αν είναι, το εκτίμησα.

💬 Πες μου τη γνώμη σου

📌 Εσύ θα δικαιολογούσες ποτέ μια πράξη στο όνομα της ιδεολογίας;

Πιστεύεις ότι υπάρχει “καλή” και “κακή” τρομοκρατία;

Η Άλις είναι θύμα ή συνένοχη τελικά;

Θέλω πολύ να διαβάσω τη δική σου άποψη.