Ο Ο Λογιστής δεν είναι ταινία για μεγάλα λόγια. Είναι όμως από εκείνες που πατάς play χωρίς προσδοκίες και καταλήγεις να περνάς πολύ καλύτερα απ’ όσο περίμενες. Ένα crime–action με χαρακτήρες που έχουν περισσότερα να πουν απ’ όσα δείχνουν με την πρώτη ματιά.
Στο Frankenstein του Guillermo del Toro, η νύχτα δεν είναι απλώς φόντο· είναι ολόκληρη η ψυχή της ιστορίας. 🌑 Μέσα σε δωμάτια που μυρίζουν παλιό μέταλλο και κρύο αέρα, ένα πλάσμα ξυπνά χωρίς καμία μνήμη, κανένα χάδι, καμία φωνή να του πει ότι ανήκει κάπου. Και έτσι, περιπλανιέται σε έναν κόσμο που αποφάσισε για αυτό πριν καν το δει. 🕯️ Η ταινία δεν τρομάζει — στοιχειώνει. Με εικόνες που θυμίζουν ξεθωριασμένες γκραβούρες και με μια μελαγχολία που απλώνεται σαν ομίχλη, η ιστορία μιλά για τον φόβο του διαφορετικού, την ευθύνη του δημιουργού και την πιο πικρή αλήθεια όλων: η εγκατάλειψη είναι το πρώτο πραγματικό τέρας. 🦇 Ένα σκοτεινό, ποιητικό ταξίδι που σε αφήνει με μια σκέψη να καίει χαμηλά: ακόμη και το “τέρας” ζητά απλώς μια θέση σε κάποιον κόσμο — ή έστω μια αγκαλιά.
Το A Whisker Away ακολουθεί την ιστορία της Miyo, ενός κοριτσιού που νιώθει πως δεν χωράει πουθενά — ούτε στο σπίτι της, ούτε στο σχολείο, ούτε μέσα στον ίδιο της τον εαυτό. Ερωτευμένη με τον συμμαθητή της Hinode, αλλά ανίκανη να εκφραστεί χωρίς υπερβολή, βρίσκει μια παράξενη διέξοδο: μια μαγική μάσκα που της επιτρέπει να μεταμορφώνεται σε γάτα. Στη νέα αυτή μορφή βρίσκει την αποδοχή και την τρυφερότητα που της λείπουν από την πραγματική ζωή· όμως όσο παραμένει γάτα, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να χάσει για πάντα την ανθρώπινη ταυτότητά της. Ανάμεσα στη φαντασία και στην ωμή εφηβική ψυχολογία, η ταινία εξερευνά τη μοναξιά, την απόδραση, τη λαχτάρα για αγάπη και την επιστροφή στον εαυτό. Μια ιστορία γλυκόπικρη, τρυφερή και βαθιά, για κάθε ψυχή που κάποτε ευχήθηκε να εξαφανιστεί — και για εκείνες που βρήκαν το θάρρος να γυρίσουν πίσω.
Το Culpa Nuestra έρχεται να ολοκληρώσει μια ιστορία που ξεκίνησε με πάθος, συνέχισε με σύγκρουση και τελειώνει με ωριμότητα. Η Noa και ο Nick, μετά από χρόνια φωτιάς και ενοχών, μαθαίνουν επιτέλους να αγαπούν χωρίς να πληγώνουν. Δεν είναι μια ταινία γεμάτη ανατροπές – είναι ένα ήσυχο, γλυκόπικρο φινάλε που μιλά για τη συγχώρεση, τη συναισθηματική ενηλικίωση και την ανάγκη να αφήνεις πίσω όσα σε κρατούν. Η χημεία των πρωταγωνιστών παραμένει εκρηκτική, αλλά η ένταση παίρνει άλλη μορφή· γίνεται γαλήνη, κατανόηση, αγάπη που δεν φωνάζει. Ένα τέλος που δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, αλλά να γιατρέψει — κι αυτό το καθιστά το πιο αληθινό από όλα.
✨ Η τριλογία The Kissing Booth μπορεί να μην ανακαλύπτει κάτι καινούργιο, αλλά καταφέρνει να σε κρατήσει μέχρι την τελευταία σκηνή. Από ένα απαγορευμένο φιλί που γίνεται η αρχή των πάντων, μέχρι τις δύσκολες αποφάσεις για αγάπη, φιλία και μέλλον, οι ταινίες του Netflix είναι γεμάτες ρομαντισμό, αισιοδοξία και «αμερικανιές». Ναι, έχουν υπερβολές, αλλά πίσω από αυτές κρύβεται μια αλήθεια: το να μεγαλώνεις σημαίνει να κάνεις λάθη, να αποχαιρετάς και να μαθαίνεις να διαλέγεις τον εαυτό σου. Στο άρθρο αυτό μοιράζομαι τη δική μου εμπειρία από την τριλογία — τα γέλια, τις συγκινήσεις και γιατί η τρίτη ταινία με έκανε να κλάψω.
Το Blade δεν είναι απλώς μια τριλογία με βρικόλακες. Είναι το cult σκοτεινό διαμάντι που άνοιξε τον δρόμο για τον κινηματογραφικό κόσμο της Marvel πριν ακόμα υπάρξουν οι X-Men και ο Spider-Man. Για μένα όμως, είναι κάτι πολύ πιο προσωπικό: η πρώτη ταινία που θυμάμαι να βλέπω μικρό παιδί. Δεν τρόμαξα, αντίθετα μαγεύτηκα· ο Wesley Snipes ως Blade με καθήλωσε με την υπνωτιστική του παρουσία και διαμόρφωσε όλη μου την αισθητική και την αγάπη για το gothic στοιχείο. Από το θρυλικό club του ’98, στο horror όραμα του Del Toro στο Blade II, και το πιο mainstream κλείσιμο στο Trinity, κάθε φορά που τις ξαναβλέπω είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. 👉 «Ήταν η αρχή των πάντων.»
The Pink Nest 